غصه ها را پشت گوشم می اندازم.

چون طره ی گیسویی رها.

و تسلیم دست ها .

من باید حالم خوب باشد.

باید شاد باشم .

باید بخندم .

باید آرام باشم .

هرگز این شب را ادامه نخواهم داد.ِِ

و هرگز این ابرهای بارور را نخواهم بارید

فردا همه چیز ، جور دیگری ست .

این منم !

کسی که غمی در دلش .

جسارتِ ماندن ندارد !

آفتاب که زد ؛ از نو جوانه خواهم زد.

شکفته خواهم شد.

شکوفه خواهم داد .

موسیقی‌ای که دوستش دارم

چهار دقیقه است

من آموخته‌ام چهل سال را

در چهار دقیقه مرور کنم

به تو نگاه می‌کنم

به تو حتی وقتی ساکتی ،

من بارها با نگاه کردن به تو

چهل سال را دوره کرده‌ام .

موسیقی‌ای که دوستش دارم

اگر جسم داشت

بی‌گمان شکل تو می‌شد.

شیشه ی پنجره را باد شکست او به هر ثانیه از رفتن تو سوی چشمان مرا کم می کرد تو از آن کورترین زاویه ها به غم انگیز ترین پنجره می خندیدی و نمی دانستی اشک از پنجره آویزان بود تو فقط پنجره را می دیدی که تو را ازمن برد "کاش این پنجره نابینا بود"